Spelletjes zijn een kunstvorm die uit beelden, geluid, en nog iets mysterieuzes dat we gameplay noemen bestaat. Limbo is het perfecte voorbeeld van deze drie vardigheden die samen in harmonie werken om iets specials te creëren. Zonder tekst, zonder dialoog en zonder verklaring behoort Limbo de omstandigheden en causaliteit aan de speler eenvoudiger dan de meeste spelletjes.Wat zijn de grootse voordelen van dit spelletje?
Ten eerste is het heel simpel. Ondanks het gebrek aan verhaal, dialoog, tekst of uitleg maakt Limbo een sterke bond met de speler.
Je bent een jongen die wakker in een bos wordt en je weet niet van wie je bent, hoe je daar bent gekomen, of waar je naartoe gaat. Je ontdekt snel deze bizarre omstandigheden maar dat het een gevaarlijke plaats is zal je straks ontdekken. Er is geen cut-scenes die de actie onderbreekt en er is het makkelijker mee te verbinden met de Limbo’s wereld. Van begin tot het einde stopt het spelletje nooit te verrassen de speler.Ten twede heb je nooit iets zoals dit spelletje gezien. De zwart-wit beelden maken alles griezeliger en de animatie is erg goed.

Ten eerste gebruikte Munch de macht van schilderen op een geniale en eenvoudige manier. Het lukte hem om ermee de angst van de hele mensdom te uiten.
Ten tweede zou ik niet arrogant willen klinken maar ik had een vergelijkbare ervaring toen ik achtien was. Dit was een moeilijke en ingewikkelde fase in mijn leven. Dus dit schilderij heeft ook een
persoonlijke waarde voor mij.
Ten derde was De Schreeuw totaal anders dan de toenmalige kunst. In die tijd probeerden veel kunstenaars om objectieve werkelijkheid weer te geven en De Schreew was misschien wel de eerste expressionistische schilderij ooit.
Op het einde zou ik willen zeggen dat iedereen op de hoogte met het oeuvre van Munch zou moeten zijn.

De Schreeuw

Mijn favoriete kunstenaar is Edvard Munch. Hij werd in Noorwegen in de 19e eeuw geboren. Hij was symbolistische schilder en graficus. Het schilderij dit hem in de hele wereld beroemd maakte is natuurlijk De Schreeuw.
De eerste keer dat ik dit schilderij zag voelde ik iets zeer persoonlijks. Met andere woorden - het was een heel ontroerende ervaring voor mij. Munch was een gekwelde ziel, hij had eigen 'innerlijke hel en het is in dit schilderij te zien. Het grootste deel van zijn familie was gestorven, en hij werd vaak geplaagd door ziekte. De insipiratiebron van De schreeuw was een totaal rare ervaring die deze schilder had. Terwijl zijn vrienden doorliepen bleef Edvard staan, aangegrepen door het landschap en de lucht met de ondergaande zon. Hij hoorde en voelde het landschap rondom hem schreeuwen. Hij kreeg een onmachtig en depressief gevoel. Deze gebeurtenis maakte zo veel indruk op hem dat hij deze gebeurtenis later op doek vastlegde.Waarom precies hou ik zo veel van dit schilderij?

Het is altijd moeilijk om echte weg te vinden, om een echte keuze te maken. We moeten elke dag de verzoekingen weerstaan en het is niet altijd gemakkelijk omdat het manelijke figuur perfect niet is. Het leven is altijd een zoek naar idealen en er is iets romantish die in verband met idealen is, het is onze wens om absolute goed te bereiken.Het is soms beter een illusie te behouden dan teleurgesteld te zijn. Dat is zeker niet rationeel maar in de wereld van dromen het is eigen manier om blij te zijn.Wanneer de passie je leidt, is er alles mogelijk. We moeten zichzelf kiezen of we door het leven met illusie gaan of met nuchter hoofd.